gi°ya

Kiedy osoba u progu dorosłości słyszy pieśń swojej duszy, swoje ka°wei, tęskne wołanie, w które wpleciona jest obietnica imienia, wtedy opuszcza dom rodzinny, maluje twarz, ubiera szatę szarą jak niebo i wyrusza w drogę. Tak staje się gi°ya, wędrowcem, który podróżuje szlakiem utkanym z pieśni swojego ka°wei, by odnaleźć prawdę o sobie oraz imię, które go dopełni i uczyni dorosłym. Na młodą duszę wędrowca czycha jednak wiele niebezpieczeństw. Szczególnie obawiać się musi fum - złych duchów, które plączą ścieżki wędrowca, wplatając fałszywą nutę w pieśń jego ka°wei, napełniając serce zwątpieniem i lękiem. Ubiór i znak wymalowany na twarzy wędrowca mają zmylić złe duchy. Otulają jego duszę ciszą i nieobecnością. Zatajają żywotność i ludzkie cechy jego ciała. Upodobniają go do duchów i tym samym czynią go dla nich niewidzialnym.


When a person on the threshold of adulthood hears the song of their soul, their ka°wei, a yearning call woven with the promise of a name, they leave their family home. They paint their face, put on a robe as gray as the sky at the cusp of spring, and set out on their journey. Thus, they become gi°ya, a wanderer who follows the path woven from the song of their ka°wei, seeking the truth about themselves and the name that will complete them and make them whole as an adult.
Yet many dangers lurk along the way for a young wanderer’s soul. Most of all, they must fear the fum—malevolent spirits that tangle the wanderer’s path, weaving false notes into the song of their ka°wei, filling their heart with doubt and fear. The wanderer’s attire and the mark painted upon their face serve to deceive these spirits. They shroud the wanderer’s soul in silence and absence, concealing the vitality and human essence of their body. They make the wanderer resemble the spirits themselves—and in doing so, render them invisible.